AGUR MARIBI

-         Aiiiiiiiii! Zein haserre nagoen!

-         Haserre, norekin?

-         Norekin izango da ba, ZUREKIN!!!

-         Nirekin?? Eta zergatik?

-         Ez al dakizu zein urtarotan gauden?

-         Jakina, udaberrian.

-         Bai, eta zer gertatzen da udaberrian?

-         Ba … gauza asko. Loreak jaiotzen dira, zuhaitzak berdatzen, txoriak kantari, egunak luzatzen dira, eguzkiak dir-dir …

-         BALE, BALE!! Zuk zeuk irakatsi zenidan guzti hori!!

-         Eta zergatik galdetzen didazu, baldin badakizu?

-         Nire haserrea adierazteko, besterik ez.

-         Ez dut ulertzen.

-         Erreza da ulertzeko. Udaberrian gauza atseginak gertatzen dira, denon gustukoak.

-         Eta?

-         Ba zuk egin diguzuna ez da atsegina. NIK EZ DUT GUSTUKO!!!

-         Zer egin dizut nik, ba?

-         JOATEA, ETA AGURTU GABE!!

-         E, e, ni ez naizela joan, aizu!

-         Nola ezetz?

-         Ja, ja, ja. Ni Unkinatik joatea? Inolaz ere. Bizitza erdia daramat Unkinan. Zelan joango nintzen, baina?

-         Ba, ez dut ezer ulertzen.

-         Begira. Grabatutako bideoetan naukazu, nire ahotsa ere entzun dezakezu, eta, inportanteena, zuen bihotzetan naramazuen bitartean ni ez naiz Unkinatik joango. Zuk maite al nauzu?

-         IZUGARRI!!

-         Zure bihotzean naramazu?

-         NOSKI BAIETZ!!

-         Ja, ja. Ba horregatik ez naiz agurtu, maitea, oraindik zuengan bizirik nagoelako.

-         Aaaaaa….

-         Beno, bihotza, muxu handi bat.

-         Agur, Maribi. Maite zaitugu.  

 

Bihotzean min dut, min etsia …

Zelan joan zinen isilik, gu denak triste utzirik.

Halanda bere zure barrea, Unkinan dago bizirik.

Egin daigun intziri! Falta jaku Maribi, ta ondo bizi bedi.

Ama Lurrak emeki kulunka zaitzala, maitea. 

Adiskide bat bazen
orotan bihotz-bera,
poesiaren hegoek
sentimentuzko bertsoek
antzaldatzen zutena.

Plazetako kantari
bakardadez josia,
hiltzen lihoa iruten
Bere barnean irauten
oinazez ikasia...
ikasia.

Nun hago, zer larretan
Urepeleko artzaina,
Mendi hegaletan gora
oroitzapen den gerora
ihesetan joan hintzana.

Hesia urraturik
libratu huen kanta,
lotura guztietatik
gorputzaren mugetatik
aske senditu nahirik.

Azken hatsa huela
bertsorik sakonena,
inoiz esan ezin diren
estalitako egien
oihurik bortitzena...
bortitzena.

Nun hago, zer larretan
Urepeleko artzaina,
Mendi hegaletan gora
oroitzapen den gerora
ihesetan joan hintzana.